over onomatopeeën

Als de dag van gisteren… November 2016. Volop in de montageweek van een kleine theaterproductie. Zo klein dat ik zelf wat lampen aan het ophangen ben. Tussen twee theaterspots door merk ik plots dat mijn duim aan het bloeden is. “Typisch”, denk ik… “Onhandige.” 

Toen ik in 2013 aan mijn opleiding ‘musical’ begon, maakte ik de radicale keuze om volledig voor mijn carrière te gaan. Ik liet mijn liefdesleven links liggen, werkte hard, ging heel vaak op m’n bek en kroop nog vaker terug recht. En dat loonde. Ondertussen ben ik drie jaar afgestudeerd en kreeg ik al tal van mooie kansen. Drie jaar waarin ik hard heb gewerkt en daardoor ook blijf groeien. Geen uitdaging is me te groot! 

Wij danken Frank Van Laecke om dit zo openhartig met ons te willen delen.

Slecht één dag na de release van Taboebs, kregen wij een passioneel geschreven e-mail van deze papa. Heel eerlijk, krachtig en toch ook gevoelig.

“Ik heb geen liefje, alleen een hond”. Trots en ook een beetje verlegen stelde Liesbet Delvoye zich voor aan Line en ik, via facetime. Een leuke meid van 23 jaar, met een mooie bos haar en blauwe ogen, reageerde een maand geleden op ons zoekertje. Na enkele doe-opdrachten, werd Liesbet uitgekozen als de meest geschikte tekenares voor ons project. Zowel op professioneel als op persoonlijk vlak klikte het meteen. Haar onvermijdelijk hoorbaar Kortrijkzaanse accent viel meteen bij ons in de smaak tijdens ons eerste live gesprek, alsook haar ingesteldheid ‘Less is more’. Haar handen tekenden in de lucht terwijl ze vertelt hoe ze onze ‘peetjes’ (zoals Line het zo mooi zegt) heeft geschetst. Ik hoorde een resem aan bekende illustratie en- graphics termen, maar ik onthield vooral het aantal keren “çava wi”. Ik voelde me ineens helemaal herenigd met mijn West-vlaamse roots en toen ze zei ‘Ge moet ma stuurn of beln’, wist ik zeker dat deze samenwerking vlot ging verlopen.

Eind mei kregen wij een e-mail van Celine in de mailbox.

Ik ga normaal gezien nooit naar de Quick. En als ik dan al eens zin heb in vettige frieten ga ik meestal gewoon naar de Frietketel, beste frituur van Gent. Maar deze keer, na mijn ellenlange tocht van Gent naar Berchem waarbij ik een uur in de file had gestaan,  had ik zo een enorme honger dat ik toch een “fret-stop” maakte. Een “k’fret mij effkes vol omdat ik emotioneel geladen ben”-stop. Zo noem ik dat dan. Ik parkeer me op de parking van de Quick, stap uit de auto, loop naar binnen en bestel: “Chickendips met frietjes alstublieft”. “Ah” vraagt de man achter de kassa, “méneuke?”.

"Doen we om vijf uur een houseparty? Dan kan je met veel tegelijk facetimen. Das nu iets nieuws. Met nen apéro bij. Doede ook mee, Betty?". Nee, nee, nee, denk ik bij mezelf. "Allez, ja, ik doe mee, maar…"